اهمیت روزافزون مواد معدنی حیاتی در زنجیره‌های تأمین جهانی و نقش اساسی آن‌ها در گذار انرژی بر کسی پوشیده نیست. در حالی که کشورها برای کسب حقوق استخراج معادن در کشورهای جنوب جهانی و توسعه ظرفیت پالایش در داخل مرزهای خود رقابت می‌کنند، یک قلمرو جدید برای استخراج مواد معدنی توجه کمتری را به خود جلب کرده است: اعماق دریاها. این موضوع، به دلیل ماهیت بحث‌برانگیز و حساس آن، تا حد زیادی در حاشیه قرار گرفته است.

به تازگی، برخی از کشورها به طور جدی به این حوزه ورود پیدا کرده‌اند و برنامه‌هایی را برای توسعه فناوری‌های استخراج و فرآوری مواد معدنی از بستر دریا ارائه داده‌اند. هدف اصلی این تلاش‌ها، ایمن‌سازی زنجیره‌های تأمین در بخش‌های دفاعی، زیرساختی و به ویژه انرژی است.

یکی از اهداف اصلی این رویکرد، کاهش وابستگی به تأمین‌کنندگان خارجی و افزایش رقابت‌پذیری داخلی است. این امر می‌تواند منجر به صدور مجوز اکتشاف نه تنها در آب‌های داخلی بلکه در مناطق فراتر از صلاحیت ملی شود.

با این حال، این رویکرد با نگرانی‌هایی در مورد تضعیف حاکمیت چندجانبه و تهدیدات زیست‌محیطی دریایی همراه است. کشورها و سازمان‌های مختلف دیدگاه‌های متفاوتی در این زمینه دارند؛ برخی قوانین سخت‌گیرانه‌ای را اعمال می‌کنند و برخی دیگر به استخراج پایبند هستند. منتقدان نگران آسیب‌های بلندمدت به اکوسیستم‌های ناشناخته اقیانوس‌ها هستند، در حالی که برخی شرکت‌های معدنی معتقدند که استخراج از دریا آسیب کمتری نسبت به استخراج زمینی دارد.

این موضوع یک معمای ژئوپلیتیکی پیچیده است که بین همکاری بین‌المللی برای حفظ منابع و اقدامات یک‌جانبه برای منافع ملی کوتاه‌مدت قرار دارد. عدول از چندجانبه‌گرایی و اتخاذ رویکردهای یک‌جانبه می‌تواند منجر به بی‌ثباتی اکوسیستم‌های دریایی و به خطر افتادن تعهدات اقلیمی شود.