در پی تنش‌های تجاری ایجاد شده توسط دولت ترامپ، بسیاری از شرکت‌های چینی رویکردی به نام «چین پلاس وان» را در پیش گرفتند. این استراتژی شامل انتقال بخشی از تولید به کشورهای آسیای جنوب شرقی مانند ویتنام، مالزی، تایلند و اندونزی به منظور کاهش اثر تعرفه‌های آمریکا بود. این جابه‌جایی به‌ویژه در صنایع الکترونیک، پوشاک، مبلمان و تولید قطعات نیمه‌ساخته قابل مشاهده بود.
متاسفانه، ایالات متحده تعرفه‌های جدیدی (از حدود ۱۰٪ تا ۴۰٪) بر کالاهای وارداتی از کشورهای ASEAN اعمال کرد، حتی تعرفه ۴۰٪ برای کالاهایی که ممکن بود به طور ترانزیتی از چین عبور کرده باشند. این تعرفه‌ها سودآوری انتقال تولید به کشورهای همسایه را به شدت کاهش داد.
افزایش هزینه‌های عملیاتی، پیچیدگی‌های زنجیره تامین و اعمال تعرفه‌های جدید باعث شده است که برخی از فعالان اقتصادی چینی در تصمیمات قبلی خود تجدید نظر کنند. برخی شرکت‌ها تصمیم گرفته‌اند تولید خود را در چین متمرکز نگه دارند یا حتی به کشور خود بازگردند، با وجود تعرفه ۳۰٪ بر کالاهای چینی. گزارش‌هایی از شرکت‌هایی مانند Minyuan Footwear و Wynnewood Corp وجود دارد که با اختلال در سفارشات و افزایش هزینه‌ها روبرو شده‌اند. تولیدکنندگانی که به ASEAN نقل مکان کرده بودند، به امید کاهش هزینه‌ها و دسترسی آسان‌تر به بازارهای جهانی، اکنون با تعرفه‌هایی مواجه هستند که انگیزه‌های اقتصادی آن‌ها را از بین برده است.
سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی در آسیای جنوب شرقی همچنان ادامه دارد، اما با احتیاط بیشتری همراه شده و اجرای برخی پروژه‌ها به تعویق افتاده است، تا وضعیت تجارت بین‌المللی روشن‌تر شود. ساختار زنجیره تامینی که هدف آن فرار از تعرفه‌ها بود، اکنون از نظر هزینه و ریسک، توجیه کمتری دارد.
شرکت‌های چینی و آسیایی در حال حاضر رویکردی «صبر و تماشا» را در پیش گرفته‌اند و منتظر نتایج مذاکرات بین چین و آمریکا هستند تا در مورد سرمایه‌گذاری‌های جدید در خارج از چین تصمیم‌گیری کنند.